Ve ben..

Aslında hiçte anlamam burçlardan,pekte inanmam yorumlarına.Bellı başlı temel şeyler bilirim kulaktan dolma.Başak titizdir,koç manyaktır,yay rahattır,balık duygusaldır,ikizler dengesizdir..Kova'da özgürlükçüdür.
Birkere özgürlük ne demek.Yalnız yaşamak mı ? Başına buyruk olmak mı ? Kafan atınca bavulunu alıp gitmek mi ? Nedir?
Ben kovayım.Ben özgürlükçüyüm.Benim için özgürlük biryere ait olmamak sanırım.
Akşamları yatmadan son sıgaramı camda içerim.Karda yağsa yağmurda yağsa,göğsüme o soğuk camdan işlese bile alışkanlık işte..Etrafımdaki evlere,boş sokaklara bakarım.Bazen burdan defolup gidesim gelir başka bir şehire.Aslında tek bir yere.Orasıda Newyork.Sanırım oraya aşık oldum.Kaç sene önceydi.Rüya gibi gelmişti o şehir.Havasından,şaşasından öyle bir etkilenmişimki döndüğümde heryer çirkin gelmişti.
Neyse çoğu zaman yalnız kalmak istiyorum.Evde tek başıma kaldığım zamanlar benim için çok değerli.Hiç konuşmadan öylece sadece iç sesimle kaldığım zamanlar.
Kimseye akıl sormuyorum.Sorsam bile yine bildiğimi okuyorum.Beni yönlendirmeye çalışan tiplere sinir oluyorum.
Çok fazla arkadaşım yok az ama öz.Geri kalanı lafta arkadaş.Haa hiiii yapmayı çok iyi biliyorum.Karşı taraf beni kendine yakın hissediyor ama ben aslında kimseye birşeyimi anlatmıyorum.Çok bildiğinizi sanıyorsunuz ya ben bile çoğu zaman kendimi tanıyamıyorken siz nasılda beni tanıdığınızı söyleyebiliyorsunuz acaba?
Birde kendimi anlatamam gibi bir derdim oluyor arasıra.Sonda söylemem gereken birşeyi lafın en başında çuk diye söyleyince ipler geriliyor.Nekadar sonrasında toparlamaya çalışsanda busefer illaki suçlu tarafa düşen ben oluyorum.İşin içinden çık çıkabilirsen ve birde inandırabilirsen..
Biryerde fazla oturamıyorum.Bunalıyorum.Sesler,muzik,kalabalık biranda üstüme üstüme geliyor.Evde bile koltuk çürütenlerden değilim.Ohh bir ayaklarımı uzatayımde keyif yapayım diyorum max. yarım saat sonra kalkıyorum.Bu yüzden bir diziyi sonuna kadar  bile izleyemiyorum.
Bazen bakıyorum ama görmüyorum.
Duyuyorum ama dinlemiyorum.
Hiç sıkıntıya gelemiyorum.
Bana karışmasın kimse.Ne giydiğime,ne yaptığıma,nereye gideceğime,saçıma,kiloma,kaşıma.Ben kendimi bilikten sonra kime düşmüş yorum yapmak?Ve kime ne başkalarının düşüncesinden
Hani biryerde fazla kalamıyorum dedim ya son işimdende biranda ayrıldım.6 ay boyunca koşakoşa gittiğim işten birgün buz gibi soğudum.Çok çalışıyordum eşşekler gibi.Yükseliyordumda.Tam istediğim pozisyonu elde ettiğim gün istifamı verdim.Çünkü birdaha sıcak bakamadım.Oraya gitmek o insanları görmek,aynı şeyleri tekrar tekrar yapmak zor geldi.Şimdi manyak yüksek maaşlar alarak çalışıyor olucaktım ama ne hafta sonum ne gecem ne gündüzüm olucaktı.İnsanlar dışarda sosyelleşirken ben yine  kapalı bir avm içine tıkılmış kalmış olucaktım.Şimdi nefes alabiliyorum ve hiçte pişmanlık duymuyorum.
Bunlara rağmen hayatım uzun ilişkiler çerçevesi içinde geçiyor.Burdada sıkıntım şu,işin içine aileler girince 2 kişilik ilişkiler biranda aile ilişkilerine dönüşüyor.Özel mözel kalmıyor.'Niye kavga ettiniz?''O mu mesaj attı? Senin suratın niye asık tarzı sorular ardı ardına geliyorken ben içimden çığlıklar atıyorum.Aileme bağlıyım,karşı taraf ailelerinede sonsuz saygılıyım.Sever ve sevilirim de.Ama biz 2 kişi olarak kalsak.
Eskiden pek asabiydim.Ergenlik dönemi denilen şeydi bu sanırım.Kızınca kırıp dökerken büyüdükçe içime dönmeye başladım.Bir şeye sinirleniyorum yada birşey hoşuma gitmiyor diyelim at içine at at büyüsün dursun orda.Baş ağrısı yapsın,içine dert olup dursun.E tabi sonra ne oluyor bunlar birikiyor birikiyorda bir anda volkan gibi patlıyor.Ama buna karşılık açık sözlüyümde.Bir arkadaşım gelsin saçım nasıl olmuş desin  bazen pat diye beğenmediğimi söylerimde öyle yapmacık ay harika olmuş triplerine giremem.
Ben böyle değildim işte.Kendiimi yonttum diyelim.Sinirlenmemeliyim,susmalıyım,gitmemeliyim,rahat olmalıyım zart zurt..Ne hissettiğimi belli etmemek için ağlamam bile.
Biliyorum ne yaparsam kendime hep zararı.
Biraz içimi döktükten sonra Sertap Erenerden - Öyle çok şey varki içimde adlı şarkımı açayım de ruhsal çöküntümle başbaşa kalayım..